Зайнабдан
Кумушгача
Хар гал эрталаб уйдан ишга йўл олар
эканман, доим ортимдан кимдир келаётгандек , оёқ товушлари эшитиларди. Шу он
ортимга ўгирилардиму, кимлигини билиш учун қарардим. Аммо хеч қим бўлмасди.
Ҳайрон холатда йўлимда давом этардим. Нима учун мен билан бу ҳолат
такрорланаётганига ҳеч тушуна олмасдим. Кунлар эса шу зайлда ўтарди. Бироқ
кунлардан бир кун бу оёқ товушлари эшитилмай қолди. Ажабландим-у, аммо эътибор
бермадим.
Сабаби ўша кунлари қалбимни эгаллаган
менинг Отабегим деб атаган инсонни ўз ўз кумуши бор эканлигини билиб қолдим.
Бир онда Зайнабга айландим қолдим. Зеро Отабегим ўз Кумушини еру- кўкка сиғмай
севарди. Бундан қаттиқ ўксиндим. Кейинроқ бир ҳақиқатни хам англаб етдим.
Отабегимнинг севгиси билан нотаниш оёқ товушлари ҳам мени тарк этганди.
Хамроева Мастура
Комментариев нет:
Отправить комментарий